De blog van Rieks Witte, 'Schoonheid als levensnoodzaak (2)' heeft míj weer aan het denken gezet. Le Corbusiers klooster La Tourette zetten naast Het Schip van Michel de Klerk. Hm, wat wringt hier? Ik werd opgeleid aan de TU Delft/Bouwkunde, of zo men wil ge-*brainwashed* zodra de Amsterdamse School ter sprake kwam: 'schortjesarchitectuur'. De vraag naar waar*om* van architectuur was in Delft nou eenmaal vervangen door de vraag naar waar*voor*? De technische universiteit gaat over nut en niet over schoonheid. Het zal allemaal inmiddels al lang niet meer zo zijn, maar toen...
<p>Echter ook in de tijd van de Amsterdamse School zelf was dát aan de hand. De strijd tussen Wendingen en De 8 en Opbouw ging precies daarover. Het adagium van met name Le Corbusier - sterk verwant aan De 8 en Opbouw, of omgekeerd, daar wil ik vanaf zijn - met zijn *machine a habiter* was immers dat nut en constructie als vanzelf leiden tot schoonheid. Deze *machines* kunnen haast eindeloos worden gestapeld, geschakeld of verlengd. Deze componeren tot een blok of tot een straat/stedelijke ruimte, *pourquoi*? Hij begreep ook wel dat er meer aan de hand was, zoals het juiste spel van het licht en het hanteren van de goede proporties. Zijn maatsysteem 'Modulor' was immers geheel gericht op het bereiken van schoonheid door het toepassen van de menselijke maat en de gulden snede. Een rete-moeilijk systeem overigens, dat bleek mij bij mijn tweedejaars ontwerp voor een buurthuis, waarbij ik dat wilde uitproberen. Maar het maatsysteem diende geheel te functioneren binnen de uitgangspunten van nut, constructie en rationele productie.
<p>Welnu, daar wringt precies de schoen. Het uitgangspunt dat schoonheid een product is van rationaliteit en nut verschilt een wereld van het uitgangspunt van Schoonheid als levensnoodzaak van de Amsterdamse School. Schoonheid als bijproduct of zelfs 'Noodzaak als schoonheid' dus. En daar is veel slechts van gekomen.
<p>Niko Koers
<p>Echter ook in de tijd van de Amsterdamse School zelf was dát aan de hand. De strijd tussen Wendingen en De 8 en Opbouw ging precies daarover. Het adagium van met name Le Corbusier - sterk verwant aan De 8 en Opbouw, of omgekeerd, daar wil ik vanaf zijn - met zijn *machine a habiter* was immers dat nut en constructie als vanzelf leiden tot schoonheid. Deze *machines* kunnen haast eindeloos worden gestapeld, geschakeld of verlengd. Deze componeren tot een blok of tot een straat/stedelijke ruimte, *pourquoi*? Hij begreep ook wel dat er meer aan de hand was, zoals het juiste spel van het licht en het hanteren van de goede proporties. Zijn maatsysteem 'Modulor' was immers geheel gericht op het bereiken van schoonheid door het toepassen van de menselijke maat en de gulden snede. Een rete-moeilijk systeem overigens, dat bleek mij bij mijn tweedejaars ontwerp voor een buurthuis, waarbij ik dat wilde uitproberen. Maar het maatsysteem diende geheel te functioneren binnen de uitgangspunten van nut, constructie en rationele productie.
<p>Welnu, daar wringt precies de schoen. Het uitgangspunt dat schoonheid een product is van rationaliteit en nut verschilt een wereld van het uitgangspunt van Schoonheid als levensnoodzaak van de Amsterdamse School. Schoonheid als bijproduct of zelfs 'Noodzaak als schoonheid' dus. En daar is veel slechts van gekomen.
<p>Niko Koers